Toen ik in 2008 als Outreachend maatschappelijk werker bij Portes in Utrecht begon had ik nog nooit hulp verleend bij een huiselijk geweld situatie. Ik was het ook nog niet heel vaak zo direct in mijn werk tegen gekomen. Of ik herkende het nog niet. Dat gaf mij een heel machteloos gevoel.
Toen zat ik op een vrijdag alleen op kantoor en kwam er een melding vanuit het Steunpunt Huiselijk Geweld. Of ik op een gezin af wilde gaan dat zij per telefoon en per brief niet konden bereiken. Mijn eerste reactie was, uiteraard!
Nog maar net begonnen als outreachend maatschappelijk werker klopt mijn hart in mijn keel. Wat moet ik zeggen? Wat als de man thuis is? Wat als mevrouw weg wil, maar hoe moet dat dan?
Kortom, veel vragen, angsten en zenuwen, geen goede basis om contact te gaan leggen. Gelukkig was mijn collega bereid mij bij te staan.
Toen ik aan de deur ging onthield ik haar woorden: Ga gewoon luisteren. Het zijn gewoon mensen als jij en ik.
Natuurlijk werd het geweld niet goed gepraat. Maar de mensen waar het om ging, waren gewone mensen, dus waarom zou je anders dan normaal benaderen?
Inmiddels weet ik wel beter. Veel huiselijk geweld situaties vinden plaats bij gewone mensen. Vaak met een belast verleden en ook vaak met een veelheid aan problemen, maar gewoon mensen van vlees en bloed. Mensen die hun verhaal willen doen. Die willen weten dat hun verhaal veilig is bij jou als professional. Die hun spiraal van geweld willen doorbreken.
kirstenregtop.com 